KARA ŞARKILAR
Unutalım Şimdi Bunları
Yüz elli bin damla düştü sakallarıma.
İpince bıçağıyla yardı karnımı gece,
En yüklü dizelerim dağıldı karanlığa.
Üst üste yıkıldı dalgalar kitaplarıma,
Sabırsız esti, umutsuzluk yelleri…
Tam yüz elli bin kez döndü başımda,
Unutalım şimdi bunları.
Adımlaştım ölümle sabahlara kadar,
Odam açılırdı sonsuz okyanuslara.
İstesem, tufanlar başlatırdım…
Art arda battı vapurlar göğsümün limanında,
Yüz elli bin güneşsiz sabah yaşadım.
Ay kırmızı ağladı çocuk yüzümde,
Uzandım göklere her akşamüstü.
Ölüm takıldı ardıma genç ve usanmaz,
Uçurdum küçük söz çanlarını,
Yeşillikler yağdı avuçlarımdan.
Meşelendi denizlerin bağrı,
Deli gibi koştum sular üstünde…
Tuz çiçekleri derledim titrek ellerle.
Üç gün bekledim bir ağacın altında,
Ülkersiz bir sabah oldu üç günden sonra.
En coşkun nehirler döndü geri,
Unutalım şimdi bunları?
