KAVGA ÖLÜM VE ESMER AŞK
Ölüm Yol Alıyor
I
Kemiklerin gömüldüğü yerde,
Yırtıyor ağları yaşlı bir orkinos,
Dağıtıyor kumu kanat vuruşlarıyla.
Açılıyor deniz dibinin örtüleri.
Kalkıyor ardı ardına kum perdeleri,
Su kabarcıkları, ışık burçları, yosunlar,
İrili ufaklı tüm deniz nesneleri…
Bir eli masanın üstünde
Dalgın, saatiyle oynayan ve
Duvardaki afişte düş kuran adam,
‘İşte burdayım’ diyor
‘Burada, deniz dibinin de altında…
‘Kemiklerim kaldı yalnız,
‘Fosfor ışıkları yayan karanlık sulara.
‘Su çiçekleri, mercan gülleri arasında
‘Düşünün yine bizi, isterseniz.
‘Olmayan gözlerimizle annemizi arıyoruz,
‘Kızkardeşimizi, sokağımızı, odamızı…’
Kemiklerin gömüldüğü yerde,
Deniz dibinin altında, daha altında,
Sıkışıp kırılıyor eski mengene.
Yükseliyor ardı ardına ışık perdeleri!
II
Yol alıyor sessizlik,
Susturulmuş bir denizin yükselmesinden önce.
Boğulan çığlıklar, kusuntular içinde,
Yükselmesinden önce sonsuz isteğin.
Birkaç kulaç toprağın altında
Yatıyor bir milim kımıldamadan nicedir,
Geceleyin alelacele gömüldü de…
Berrak bir ırmak dibini görür gibi görüyorum
Kanlı bir battaniyeye sarılı, bir ayağı hâlâ dışarda.
Sağ eli yumuk, sanki bıçak kesikleri
Çıkıyor karnından boynunun altına dek.
‘İşte buradayım’ diyor
‘Kovamıyorum, böğrümü yiyen böceği bile…’
Ölüm yol alıyor gözlerde.
Ülkem yol alıyor kıyıları belli belirsiz
Karanlık bir denizde…
Bütün kara fenerleri sönük.
Ozanın göğsündeki ateşten başka!
