YÜKSELEN ALÇAKLIK
Gizleniş
(Sevgili Anneme ve Babama)
Son ilmeği de attı yaprağın ucuna.
Katlanılan acılar akıldan gelip geçince,
Bırakış bir bulut gibi onları görünce,
Issız yollara kara üzümlerin kanı dökülünce,
İnsan yüzlü bıldırcınlar ırmağa uçunca…
Çocuğun avuçlarında düşlerin gümüşü soldu.
Koyu defnelerin arasından baktı kadın.
Yağmurdan sonra ışıyan yaprak uzaklaşınca,
Taşan ırmak yeşim taşlarını yıkayınca,
Kırmızı balık kelebek olup uzaya dokununca,
Kara yelin kanat vuruşuyla gök çiğlere durunca…
Yeşil bir ağlayış olan çocukluk soldu.
Derin bir düşe daldı yaban otları arasında.
Kargapazarı Dağlarının karı eriyince,
Eriyen kar suları kırmızı kiremitten akınca,
Kara damlalar ak göğüsten içeri dolunca,
Ağabey olacak ölü çocuk beşikte belirince…
Düşte gezen çocuğun ince gülüşü soldu.
Gizli haber verildi sonunu bekleyene.
Biricik gövde saydamlaşıp silinince,
Çırpınan ruh yedinci gökte ağırlanınca,
Yiten kuzunun kanı kayalarda kuruyunca,
Karanlık yoldan kaygı, muştu gibi gelince…
Ormanlarla konuşan çocuğun sesi soldu.
Seni düşünüyorum, dedi sevgilisine kadın.
Çocuklar kollarını açıp göğe ağınca,
Gün bir karacanın alnı kadar ağarınca,
Deli gecenin tatlı canına darlık girince,
Eski çağların güzel insanları gibi,
Çiçekli mendili öptü, uyudu sonra…
Biten bir dostluk halinde ışık yitti,
Kadının her günkü sevinci olan yıldız söndü.
