ZOR GÜNLERİN ŞİİRLERİ
Celladına oy ver!
Celladına oy ver! Celladına oy ver!
Durma sakın, celladına oyunu ver,
Harami koyunu gibi soyuluver.
Celladına oy ver! Celladına oy ver!
Celladına toyunu ver, boyunu ver.
Vatan, emek, namus boş şeyler bugün,
Üç kulaç patiskaya soyunu ver.
Celladının azığını ye, kazığına sarıl.
Gözlerini kapat, kendini celladına bırak,
Celladının ayaklarının altına yat.
Kendi özünü buruştur çöp kutusuna at.
Celladının masallarıyla uyu, mışıl mışıl
Yalanlarından iç, kanallarında yıkan,
Buyruğuyla tıpış tıpış sandığa yürü…
Amerikan talkımını iyi dinle, imanla inle,
Cenazeni celladının gazetesine sar.
Celladının baltasını bile, urganını yağla,
Kendi idamını, kendin onayla…
Kendi ölüm fermanını kendin damgala.
İhanet kuyusunu bir oyunla boyla,
Seni vuran kurşunu namluya sen sür.
Bir mangal kömüre Zonguldak’ı ver,
Bir dal sigaraya Bitlis ovasını dür,
Dersim sarığını sar, İngiliz piposunu tüttür,
Celladın çakmağını çak, celladını güldür.
Celladının adını okullara, yollara yaz,
Senin celladın cihana sığmaz,
Celladının heykelini meydanlara dikiver,
Seyitleri, şeyhleri topuğundan öpüver.
Celladın senin oğlunu, senin ipinle astı,
Nice yiğidi vurdu, nicesini kesti,
Senin için Sivas’ı yaktı, Çorum’u bastı.
Ant içti, adalet kılıcıyla hukuku biçti.
Celladının partisine mührünü çak,
Adaleti celladının çengeline tak,
Kendi ayaklarını, kendi ellerinle bağla,
Ellerim kırılsaydı ah, diye dön ağla.
Başka nasıl anlatsın Haydar seni sana?
Celladını sen yarattın cellat insana,
Celladın can veriyor ey gafil, anlasana.
Celladın can veriyor, uzanıp alsana!
