Umutlu Ağıtlar – I
(Benim Gerçek Ailem
Büyük Türk Milleti’ne…)
Kara haber tez ulaştı, bağrımıza ateş düştü,
Kar yağdı Maraş tutuştu, buzlu esti Urfa yeli.
Öldü dirildi Kahraman, Şanlı millet kenetlendi:
Keşke gülüm ölmeseydi.
Dağlar taşlar dile geldi, betondan doğdu bebek,
Gökte uçan Huma Kuşu yerde umutla buluştu.
Söyledi Mardin manisini kanadını gererek:
Keşke şahin ölmeseydi.
Kesti kara zülfünü Aslı, umudunu kesmedi,
Kerem göründü gözüne, arı çiçeğine kavuştu.
Acılı yüreği Asi’nin Hatay’da şarkıyla coştu:
Keşke bülbül ölmeseydi.
Şu Fırat’ın suyu derindir, yıkıp aşar bentleri,
Görünür vatan evinden dünya güzellikleri.
Vurur millet kayasına Asya bahçesinde güneş:
Keşke aslan ölmeseydi.
Benim büyük ailemdir, velim ile delim odur,
Güle çıkıp ölmeyen gülden düşüp ölmedi.
Anadolu tükenmez, yurt silahı yiğit doludur:
Keşke gafil bilseydi.
